وقتی به ترکیب تیم ملی مقابل مالدیو نگاه می کردیم نفراتی را می دیدیم که شاید اگر آن ها را خارج از قاب تلویزیون و در خیابان ببینم نشناسیم!
این روزها در اردویتیم ملی معدود بازیکنانی مثل علی کریمی هستند که مردم آن ها را با دست نشان می دهند و برایشان هورا می کشند.
وقتی 20 هزار تماشاگر حاضر در استادیوم دقایقی بعد از بازی با مالدیو هنوز به صورت ایستاده برای کریمی دست می زدند جادوگر متواضعانه مقابل خبرنگاران ایستاد و در پاسخ به این سوال که آیا خودش را محبوب ترین بازیکن تیم ملی داند گفت: «من محبوبترین بازیکن تیم ملی نیستم چون قبل از من عابدزاده ، کریم باقری ، علی دایی و ... در این تیم توپ می زدند»
هنوز هم وقتی گل خداداد عزیزی به استرالیا را در تیتراژ سریال تلویزیونی می بینیم ته دلمان احساس غرور می کنیم، شاید حتی قطره اشکی از چشمانمان سرازیر شود. ما هنوز به یاد واکنش های عقاب و شوت های باقری و سر بخیه خورده دایی فوتبال نگاه می کنیم.
امروز وقتی با ذره بین دنبال سوپر استارها در تمرین تیم ملی می گردیم به علی کریمی می رسیم، آخرین بازمانده از نسل 98 فوتبال ایران. مردی که هر چند شانس بازی در جام جهانی 98 را پیدا نکرد اما از همان نسل افسانه ای فوتبال ایران است که حتی نامشان برایمان نوستالژی زیادی دارد.
حالا بازیکنان تازه به دوران رسیده ای که به اسم فوتبال حرفه ای پول روی پول می گذارند و اتومبیل های گران قیمتشان هر روز زینت بخش خیابان های تهران است با همه حاشیه های زردشان حس ناسیونالیستی ما را تحریک نمی کنند.
راستش را بخواهید حالا بیشتر از همیشه حسرت می خوریم که ای کاش دایی و کریمی دو سال و چند ماه زودتر با هم صمیمی می شدند تا شانسحضور تیم ملی در جام جهانی 2010 مفت از چنگمان نمیپریدیا حتی 5 سال قبل در روزهایی که حاشیه های این دو در آلمان بیشتر از خبرهای حضور تیم ملی در جام جهانی تیتر یک رسانه ها شده بود.
علی کریمی امروز آخرین بازمانده از نسل محبوب فوتبال ایران در تیم ملی است. حالا دلمان می خواهد از هر لحظه حضور جادوگر در تیم ملی لذت ببریم ، شاید در آینده ای نه چندان دور هرگز فرصت لذت بردن از فوتبال ایرانی با تکنیک ناب کریمی نصیبمان نشود...
پویا نوایی
انتهای گزارش اختصاصی / امانت داری - استفاده از این خبر تنها با ذکر نام مرجع خبری پرسپولیس مجاز است
دانلود فوری فیلم ابدو یک روز رایگان